Στην έκθεση κοσμημάτων, χαρακτικών και ζωγραφικών έργων της Ρουμπίνας Σαρελάκου καταγράφεται βήμα προς βήμα η πορεία από το Νατουραλισμό στην Αφαίρεση, – διαδικασία που γίνεται πάντα σε προσωπικό μονοπάτι για κάθε καλλιτέχνη.

Παραστατική αφετηρία των μικρής κλίμακας έργων της είναι οι χιλιο – ιδωμένες και πρωτοφανέρωτες μορφές του φυτικού και ζωϊκού μικρόκοσμου (φυτά, άνθη, φύλλα, καρποί, κοχύλια, έντομα) που έχουν εμπνεύσει διαχρονικά τους δημιουργούς κάθε εποχής. Αυτές οι ταπεινές μορφές που αφειδώλευτα προσφέρει η Φύση δεν ξεκινούν από κάποιαν αόριστη διακοσμητική πρόθεση: υπηρετούν πάντα συγκεκριμένες λειτουργικές ανάγκες και σκοπιμότητες, συνδυάζοντας τη θαυμαστή οικονομία της γεωμετρικής οργάνωσης με τη χάρη και την ευταξία της αισθητικής ωραιότητας. Η Φύση από μόνη της δεν φλυαρεί και σαφώς εχθρεύεται το περιττό.

Αξίζει λοιπόν να ξεκινούμε όχι από την απεικόνιση και περιγραφή των φαινομένων αλλά από τη βαθιά παρατήρηση της παραμικρής τους λεπτομέρειας, έτσι ώστε να καταστήσουμε ορατό εκείνο που δεν φαίνεται σε πρώτη ματιά. Ανακαλύπτοντας μιαν αρμονία παράλληλη προς εκείνη τη Φύσης, μπορούμε σταδιακά να προχωρήσουμε σε αφαιρετικούς κώδικες, δηλαδή στην πύκνωση του νοήματος, αναδεικνύοντας το καίριον και το ουσιώδες.

Παρακολουθώντας από παλιά το συνολικό έργο της Ρουμπίνας Σαρελάκου, διακρίνω μιαν υψηλού επιπέδου ανατροφοδότηση (feedback) ανάμεσα στους δύο πόλους, που από τη μια είναι το νατουραλιστικό ερέθισμα και από την άλλη ο δημιουργικός και πολυεδρικός τρόπος αφαιρετικών προσλήψεών του.

Γιάννης Χ. Παπαϊωάννου
Αρχιτέκτων, Δρ. Ιστορίας της Τέχνης